FOPPE DE HAAN EN RIXT VAN DER HORST OVER DOORZETTEN, VOORBEELDEN EN DE FRIESE MENTALITEIT IN DE TOPSPORT
Een woord, een woord
een daad, een daad
Rixt heeft een topprestatie geleverd en heeft drie keer zilver gewonnen tijdens de paralympische spelen van 2024.
Wat nou het onmisbare zaadje is dat Friezen doet uitgroeien tot topsporters, is volgens Foppe en Rixt het verenigingsgevoel. Foppe: “In de dorpen zijn heel veel sportclubs. Voor volleybal, kaatsen, voetbal, bridgen, zeilen… Best veel clubs, voor niet eens zoveel mensen. Er is echt een sfeer van we doen het met elkaar en sport is leuk. En zo drijven talenten ook naar boven, tot aan wereldkampioenschappen aan toe.”
Rixt knikt instemmend: “Ja, ik denk dat het heel erg inspireert als je iemand uit je eigen regio wereldkampioen ziet worden, of ziet meedoen aan de Olympische of Paralympische Spelen. Gewoon iemand uit jouw eigen stad of dorp, of van jouw eigen vereniging. Dat verenigingsgevoel draagt ook enorm bij aan sport. Zo zat ik vroeger bij de ponyclub. Wij gingen haast ieder weekend met elkaar op concours, dan waren we elkaar aan het aanmoedigen en lachen met z’n allen, tot de prijsuitreiking aan toe. Dan was er nog een parade en stonden we met vlaggen te zwaaien. Geweldig was dat! Ik heb er prachtige herinneringen aan. Ik ben trouwens nog steeds lid van de Rijvereniging in Grou, al woon ik er niet meer. Maar ik zal wel altijd lid blijven.”
Groetnis oan dyn alders
Terwijl het interview wordt afgerond, is er nog tijd om even op het gras van het stadion te staan. Foppe wijst de Foppe Tribune aan en de stoeltjes van het Foppe Fonds. Het is heel begrijpelijk dat dit stadion zijn favoriete sportplek in Friesland is. En ontspannen, waar gebeurt dat in Fryslân? Rixt: “Op het water natuurlijk. Heerlijk is dat. Varen geeft zo’n gevoel van vrijheid, hè. Mensen zijn zo gemoedelijk, iedereen zegt hoi.” Foppe heeft op zijn beurt een voorkeur voor de Waddeneilanden. “Wij komen vaak op Ameland. Maar ik heb eigenlijk niks nodig om te ontspannen hoor. Altijd al zo geweest. Als de wereld om je heen goed is en mensen het beste met je voor hebben, dan voel je geen stress. Dan kun je het allemaal loslaten. Maar om het zo te krijgen, dat is natuurlijk een hele kunst, hoor.” En dan zit het gesprek er alweer op. Rixt en Foppe schakelen doeizeggend over in hun memmetaal. Foppe: “Groetnis oan dyn alders, hè. En set ‘m op yn augustus!”
Foppe
"Als de wereld om je heen goed is en mensen het beste met je voor hebben, dan voel je geen stress”
Een Fries om je aan op te trekken
Wie haar voorbeeld dan was toen ze zo oud was? “Tsja, in ieder geval geen paralympisch sporter,” legt Rixt uit. “Ik keek wel ontzettend op naar grootheden als Anky van Grunsven en Tineke Bartels, die ik zelfs een keertje ontmoette toen ik 7 was. Verder heb ik mij vooral opgetrokken aan mijn eigen bewijsdrang. Dat zit er van nature een beetje in. Ik had dan wel een beperking, maar ik wilde daar niet aan. Ik wilde gewoon meedoen met de reguliere sport, en won ook wel prijzen.” “Maar in 2008 kwam ik in aanraking met de parasport en ontdekte ik dat ik ook naar de Paralympische Spelen zou kunnen. Toen is de droom een beetje gaan leven.” Foppe: “Goh ja, mijn voorbeeld van vroeger was dus Abe Lenstra.” Als klein jongetje had ik hem om naar op te kijken. Als hij gespeeld had in Heerenveen, dan spélde ik de krant. En daar werd het minutieus in beschreven, hè. Pass op links, pass op rechts. Dus ik kon het helemaal voor me zien.”
Zoals Rixt de middelen niet had om een paard van deze klasse te kopen, zo had Foppe de middelen niet om een voetbal te kopen. Hij lacht terwijl hij vertelt: “Ja jong, als klein jonkje had ik wat vrienden waar ik mee wilde voetballen, maar we hadden geen eigen voetbal. Dus kregen we van de meester een intekenlijst om de deuren mee af te gaan, op zoek naar kwartjes. Nou, dat lukte. We kochten een leren bal en iedere week rouleerde ‘ie, moest een andere jongen op de bal passen. Wat er met die bal gebeurd is? Ja geen idee, ik heb nog wel eens geprobeerd eenzelfde soort te kopen in een tweedehandszaak op vakantie. Ik zou ervoor terug naar de winkel en toen was ‘ie ineens gesloten. Mooi sneu.”
De Friese mentaliteit
In het vak komen beide sporters veel in aanraking met andere culturen en andere mentaliteiten. Rixt valt vooral nuchterheid op. En dat verschil is op provinciaal niveau al te merken, ziet ook Foppe. “De jongens in de Randstad zijn echt anders. Dat zijn mannetjes, die hebben al jong leren strijden en opkomen voor zichzelf. Dat is in Friesland gewoon anders. De Fries is wat bedachtzamer misschien. Maar bij Friezen is het ook: een woord, een woord, een daad, een daad. Als je iets afspreekt, dan doe je dat gewoon. Dat is wel echt typisch voor Friezen.”
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.
Al voor de deur van het Abe Lenstra Stadion wordt de toon voor het interview fleurig gezet. Achter een grote bos bloemen gaat het gezicht van Foppe de Haan schuil, als hij richting de deur wandelt. Met een warme ‘lokwinske, famke’ feliciteert hij - bijna fluisterend - paralympisch dressuuramazone Rixt van der Horst. “Een mooie prestatie,” knikt hij haar toe. Hij heeft het dan over de nominatie voor de Paralympische Spelen 2024, die over vijf weken in Parijs plaatsvinden. Rixt hoorde twee dagen geleden dat ze erbij zit.
Met Foppe naar de fokker
Eenmaal geïnstalleerd in een skybox die nog het meest weg heeft van een knus bruin café, kletsen ze bij. Foppe: “Ik weet nog goed dat we elkaar voor het eerst troffen. Je had volgens mij al eens een helm via het Foppe Fonds aangevraagd, maar nu belde je vader mij op omdat je een nieuw paard nodig had.” Rixt, lachend: “Ja, dat klopt! Ik weet nog dat we op een avond op stal in Burgum waren. Daar hebben we Uniek voor het eerst (paard, red.) aan jullie laten zien.” Het is datzelfde paard waarmee Rixt niet veel later tweemaal wereldkampioen werd. Foppe: “Die eerste keer dat jij op Uniek reed, zag iedereen vanaf de kant wel dat er iets bijzonders was. Je hoefde maar zo subtiel aanwijzingen te geven. Jullie snapten mekaar gewoon. Dat was echt heel speciaal om te zien.” Dat Foppe de Haan aanwezig is bij het trainen van een paard met een paralympisch dressuuramazone, had alles te maken met zijn Foppe Fonds. Een fonds dat sporten mogelijk maakt voor jongeren die er een zetje bij nodig hebben, of het nu gaat om geld of een netwerk. Sinds de aanschaf van Uniek, is Rixt ambassadrice van het fonds. Op haar website schrijft Rixt dat ze een voorbeeld wil zijn voor jongeren met een beperking, door te laten zien dat je ook met beperking alles uit het leven kunt halen.
Nuchter, eerlijk, kort door de bocht. Je kunt van alles over Friezen zeggen, maar ‘lui’ worden ze niet snel genoemd. Dat zie je ook wel aan het aantal topsporters dat ieder jaar door Fryslân wordt opgeleverd. Speciaal voor dit magazine brengen we twee van zulke Friese sporters samen in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen: Foppe de Haan, oud-voetballer en -trainer, en Rixt van der Horst, paralympisch dressuuramazone. Ze kletsten bij in een skybox en bewandelden het heilige gras in het voetbalstadion van Heerenveen.
Rixt
Rixt
FOPPE DE HAAN EN RIXT VAN DER HORST OVER DOORZETTEN, VOORBEELDEN EN DE FRIESE MENTALITEIT IN DE TOPSPORT
Een woord,
een woord
een daad,
een daad
Wat nou het onmisbare zaadje is dat Friezen doet uitgroeien tot topsporters, is volgens Foppe en Rixt het verenigingsgevoel. Foppe: “In de dorpen zijn heel veel sportclubs. Voor volleybal, kaatsen, voetbal, bridgen, zeilen… Best veel clubs, voor niet eens zoveel mensen. Er is echt een sfeer van we doen het met elkaar en sport is leuk. En zo drijven talenten ook naar boven, tot aan wereldkampioenschappen aan toe.”
Rixt knikt instemmend: “Ja, ik denk dat het heel erg inspireert als je iemand uit je eigen regio wereldkampioen ziet worden, of ziet meedoen aan de Olympische of Paralympische Spelen. Gewoon iemand uit jouw eigen stad of dorp, of van jouw eigen vereniging. Dat verenigingsgevoel draagt ook enorm bij aan sport. Zo zat ik vroeger bij de ponyclub. Wij gingen haast ieder weekend met elkaar op concours, dan waren we elkaar aan het aanmoedigen en lachen met z’n allen, tot de prijsuitreiking aan toe. Dan was er nog een parade en stonden we met vlaggen te zwaaien. Geweldig was dat! Ik heb er prachtige herinneringen aan. Ik ben trouwens nog steeds lid van de Rijvereniging in Grou, al woon ik er niet meer. Maar ik zal wel altijd lid blijven.”
Groetnis oan dyn alders
Terwijl het interview wordt afgerond, is er nog tijd om even op het gras van het stadion te staan. Foppe wijst de Foppe Tribune aan en de stoeltjes van het Foppe Fonds. Het is heel begrijpelijk dat dit stadion zijn favoriete sportplek in Friesland is. En ontspannen, waar gebeurt dat in Fryslân? Rixt: “Op het water natuurlijk. Heerlijk is dat. Varen geeft zo’n gevoel van vrijheid, hè. Mensen zijn zo gemoedelijk, iedereen zegt hoi.” Foppe heeft op zijn beurt een voorkeur voor de Waddeneilanden. “Wij komen vaak op Ameland. Maar ik heb eigenlijk niks nodig om te ontspannen hoor. Altijd al zo geweest. Als de wereld om je heen goed is en mensen het beste met je voor hebben, dan voel je geen stress. Dan kun je het allemaal loslaten. Maar om het zo te krijgen, dat is natuurlijk een hele kunst, hoor.” En dan zit het gesprek er alweer op. Rixt en Foppe schakelen doeizeggend over in hun memmetaal. Foppe: “Groetnis oan dyn alders, hè. En set ‘m op yn augustus!”
Foppe
"Als de wereld om je heen goed is en mensen het beste met je voor hebben, dan voel je geen stress”
Rixt heeft een topprestatie geleverd en heeft drie keer zilver gewonnen tijdens de paralympische spelen van 2024.
Een Fries om je aan op te trekken
Wie haar voorbeeld dan was toen ze zo oud was? “Tsja, in ieder geval geen paralympisch sporter,” legt Rixt uit. “Ik keek wel ontzettend op naar grootheden als Anky van Grunsven en Tineke Bartels, die ik zelfs een keertje ontmoette toen ik 7 was. Verder heb ik mij vooral opgetrokken aan mijn eigen bewijsdrang. Dat zit er van nature een beetje in. Ik had dan wel een beperking, maar ik wilde daar niet aan. Ik wilde gewoon meedoen met de reguliere sport, en won ook wel prijzen.” “Maar in 2008 kwam ik in aanraking met de parasport en ontdekte ik dat ik ook naar de Paralympische Spelen zou kunnen. Toen is de droom een beetje gaan leven.” Foppe: “Goh ja, mijn voorbeeld van vroeger was dus Abe Lenstra.” Als klein jongetje had ik hem om naar op te kijken. Als hij gespeeld had in Heerenveen, dan spélde ik de krant. En daar werd het minutieus in beschreven, hè. Pass op links, pass op rechts. Dus ik kon het helemaal voor me zien.”
Zoals Rixt de middelen niet had om een paard van deze klasse te kopen, zo had Foppe de middelen niet om een voetbal te kopen. Hij lacht terwijl hij vertelt: “Ja jong, als klein jonkje had ik wat vrienden waar ik mee wilde voetballen, maar we hadden geen eigen voetbal. Dus kregen we van de meester een intekenlijst om de deuren mee af te gaan, op zoek naar kwartjes. Nou, dat lukte. We kochten een leren bal en iedere week rouleerde ‘ie, moest een andere jongen op de bal passen. Wat er met die bal gebeurd is? Ja geen idee, ik heb nog wel eens geprobeerd eenzelfde soort te kopen in een tweedehandszaak op vakantie. Ik zou ervoor terug naar de winkel en toen was ‘ie ineens gesloten. Mooi sneu.”
De Friese mentaliteit
In het vak komen beide sporters veel in aanraking met andere culturen en andere mentaliteiten. Rixt valt vooral nuchterheid op. En dat verschil is op provinciaal niveau al te merken, ziet ook Foppe. “De jongens in de Randstad zijn echt anders. Dat zijn mannetjes, die hebben al jong leren strijden en opkomen voor zichzelf. Dat is in Friesland gewoon anders. De Fries is wat bedachtzamer misschien. Maar bij Friezen is het ook: een woord, een woord, een daad, een daad. Als je iets afspreekt, dan doe je dat gewoon. Dat is wel echt typisch voor Friezen.”
Al voor de deur van het Abe Lenstra Stadion wordt de toon voor het interview fleurig gezet. Achter een grote bos bloemen gaat het gezicht van Foppe de Haan schuil, als hij richting de deur wandelt. Met een warme ‘lokwinske, famke’ feliciteert hij - bijna fluisterend - paralympisch dressuuramazone Rixt van der Horst. “Een mooie prestatie,” knikt hij haar toe. Hij heeft het dan over de nominatie voor de Paralympische Spelen 2024, die over vijf weken in Parijs plaatsvinden. Rixt hoorde twee dagen geleden dat ze erbij zit.
Met Foppe naar de fokker
Eenmaal geïnstalleerd in een skybox die nog het meest weg heeft van een knus bruin café, kletsen ze bij. Foppe: “Ik weet nog goed dat we elkaar voor het eerst troffen. Je had volgens mij al eens een helm via het Foppe Fonds aangevraagd, maar nu belde je vader mij op omdat je een nieuw paard nodig had.” Rixt, lachend: “Ja, dat klopt! Ik weet nog dat we op een avond op stal in Burgum waren. Daar hebben we Uniek voor het eerst (paard, red.) aan jullie laten zien.” Het is datzelfde paard waarmee Rixt niet veel later tweemaal wereldkampioen werd. Foppe: “Die eerste keer dat jij op Uniek reed, zag iedereen vanaf de kant wel dat er iets bijzonders was. Je hoefde maar zo subtiel aanwijzingen te geven. Jullie snapten mekaar gewoon. Dat was echt heel speciaal om te zien.” Dat Foppe de Haan aanwezig is bij het trainen van een paard met een paralympisch dressuuramazone, had alles te maken met zijn Foppe Fonds. Een fonds dat sporten mogelijk maakt voor jongeren die er een zetje bij nodig hebben, of het nu gaat om geld of een netwerk. Sinds de aanschaf van Uniek, is Rixt ambassadrice van het fonds. Op haar website schrijft Rixt dat ze een voorbeeld wil zijn voor jongeren met een beperking, door te laten zien dat je ook met beperking alles uit het leven kunt halen.
Rixt
Nuchter, eerlijk, kort door de bocht. Je kunt van alles over Friezen zeggen, maar ‘lui’ worden ze niet snel genoemd. Dat zie je ook wel aan het aantal topsporters dat ieder jaar door Fryslân wordt opgeleverd. Speciaal voor dit magazine brengen we twee van zulke Friese sporters samen in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen: Foppe de Haan, oud-voetballer en -trainer, en Rixt van der Horst, paralympisch dressuuramazone. Ze kletsten bij in een skybox en bewandelden het heilige gras in het voetbalstadion van Heerenveen.